Samenleven met honden: echte leermeesters

De meeste mensen verkiezen hun hond van puppy af aan bij zich te hebben zodat ze hem zelf volledig kunnen opvoeden.  Dat deed ik ook enkele keren – maar slechts één van de drie was een aanschaf bij een fokker:  Daan (Zie In memoriam).  De andere twee waren ‘wegwerpartikelen’:  Boomer en Gabber (zie In Memoriam).  Alle andere honden adopteerde ik uit het asiel of via andere opvangorganisaties.  Momenteel woon ik nog samen met ‘onze twee dames’:  Seki en Roxy.   De gevolgen van hun verleden moet je erbij nemen, maar je krijgt er zo ontzettend veel voor terug!  Niet alleen leer ik dankzij hen nog steeds bij;  het vertrouwen dat ze geven – na alles wat ze meemaakten – is het mooiste geschenk!
Even voorstellen:

Seki (Mix):Het Spanjaardje.  Haar adopteerde ik via SHIN (Spaanse Honden In Nood).  Ze was graatmager en nagenoeg kaal toen ze bij mij kwam.  Zij lapte echter heel vlug op en wist zich goed te settelen bij mij.   Zij kon heel goed overweg met alle honden waarmee ze tot hiertoe samenleefde:  Boomer, Daantje en Gabber, Lientje en ook Roxy.   Ze wist hen altijd wel te verleiden tot een spelletje! En dat heeft ze tot op de leeftijd van bijna 20 jaar gedaan.  Het was genieten!

Lientje (Border Collie):
Haar adopteerde ik uit een asiel met een ‘no-kill polecy’…  Ondertussen had zij – na eerst een leven van zes jaar achter tralies en dagenlang rondjes lopen of staart te jagen om vervolgens afgestaan te worden aan het asiel - al bij een paar gezinnen gezeten, doch iedere keer kwam ze weer terug naar het asiel:  Ze bijt…   Ook de vrijwilligers moesten eraan geloven.  Een vriendin van me bracht me op de hoogte van haar.  Dus ging ik een kijkje nemen.  Het was een hoopje ellende in het asiel.  Adoptiekansen zeer klein.  Met tot gevolg:  Kansen op rehabilitatie zeer klein.  Met dus nog minder adoptiekansen.  Dus nadat mijn andere honden ‘hun akkoord’ hadden gegeven ging ze met ons mee naar huis.
Sindsdien zetten we ons in om haar perceptie op de wereld te proberen veranderen.  De angst zit echter heel diep geworteld.  Het zal een leven lang werken zijn aan het opbouwen van een evenwicht.  Sedert februari 2011 leefde Lientje bij mij.  En met babypasjes gaan we vooruit.  Maar die eerste jaren kunnen we jammer genoeg niet uitwissen…   Dus houden we daar rekening mee:  Lientje geniet van een ‘luilekkerleventje’ met af en toe toch de nodige uitdagingen die een border collie nodig heeft.  En dan bedoel ik niet het ‘herderen’ – dat kan ze genoeg en hoeft niet versterkt te worden.   Neen; we ontwikkelen andere kwaliteiten:   Zij houdt van speuren.
Jammer genoeg heb ik (05/2015) heel plots afscheid moeten nemen van haar en nog steeds vind ik dat ze niet genoeg heeft kunnen genieten van het leven na de ellende die haar werd aangedaan.  Dus hou ik haar op de pagina van Seki en Roxy:  zij waren nu eenmaal mijn drie dames… en zijn dat nu nog.

Roxy (Dobermann Dwergpincher):
Zij kwam er als laatste bij – sedert september 2012.  Zij kwam eigenlijk bij mij als herplaatser:  Het klikte niet met haar gezin – vooral dan niet met de kinderen – en er werd gekozen voor een herplaatsing.  Gezien zij echter behoorlijk wat probleemgedrag vertoonde was een herplaatsing niet het meest voor de hand liggende.  Om het gezin te ontlasten en verdere bijtincidenten naar de kinderen te vermijden stelde ik voor haar tijdelijk op te vangen – te rehabiliteren en vervolgens definitief te herplaatsen…  Maar toen ik zag hoe gelukkig ze was bij mij besloot ik om haar te houden.  Haar problemen zijn niet volledig opgelost geraakt, maar haar welzijn is wel met de volle 100 % vooruit gegaan.  En dat is het allerbelangrijkste.